تحقیقات جدید نشان می‌دهند که تنهایی در میان مردان شیوع بیشتری دارد و می‌تواند پیامدهایی جدی برای سلامت فردی و روابط اجتماعی به همراه داشته باشد.

افزایش خطر مرگ زودهنگام، اختلالات روانی و مشکلات قلبی-عروقی از پیامدهای منفی تنهایی شمرده شده‌است.

به گزارش وبسایت کانورسیشن، احساس تنهایی می‌تواند پیامدهایی منفی دیگر از جمله اختلالات متابولیک و عوارض عصبی بر سلامت فرد داشته‌ باشد.

پروفسور راجر پاتولنی از دانشگاه باپتیست هنگ کنگ، تحقیقی جامع بر روی داده‌های ۱۰ ساله نظرسنجی نگرش‌های اجتماعی استرالیا انجام داده‌است. این مطالعه که بیش از ۵۰ شاخص را از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۳ بررسی کرده، تصویری از وضعیت ارتباطات اجتماعی و عاطفی مردان ارائه می‌دهد.

تفاوت‌های رفتاری مردان و زنان در روابط اجتماعی

یافته‌های کلیدی این پژوهش نشان می‌دهند مردها به طور معمول کمتر از زن‌ها روی دوستان نزدیک شان حساب می‌کنند. برای مثال اگر یک مرد با مشکلی روبه‌رو شود، احتمال این‌که به دوست صمیمی‌اش زنگ بزند و درد دل کند، کمتر از یک زن است.

در عوض، وقتی مردها با دوستان شان وقت می‌گذرانند، بیشتر دنبال خوش‌گذرانی یا حل مسائل عملی هستند. شاید با هم به تماشای فوتبال بروند یا درباره تعمیر موتر مشورت کنند اما کمتر پیش می‌آید احساسات عمیق شان را با هم در میان بگذارند یا از هم حمایت عاطفی بخواهند.

همچنین آن‌ها ارتباط کمتری با دوستان نزدیک خود برقرار می‌کنند و کمتر احساس نزدیکی عاطفی به دوستان شان دارند.

علاوه بر این، مردان در مقایسه با زنان، کمتر احساس «عشق» را به عنوان یک تجربه رایج در زندگی روزمره خود گزارش می‌کنند.

این تفاوت‌ها را می‌توان تا حدی به نقش‌های سنتی مردانه نسبت داد. جامعه از مردان انتظار دارد قوی، مستقل و کنترول‌شده باشند و از نمایش احساسات خود که آنها را «آسیب‌پذیر» نشان می‌دهد، خودداری کنند.

این هنجارها می‌توانند مانع از ایجاد روابط صمیمی و عمیق بین مردان شوند.

الگوهای رفتاری مردان در کمک به دیگران

پژوهش‌ها نشان می‌دهند مردان تمایل دارند روابط خود را بیشتر بر اساس تبادل و منفعت متقابل شکل دهند. آن‌ها اغلب با افرادی دوستی می‌کنند که ارتباط با ایشان را «مفید» می‌پندارند. همچنین، مردان معمولا خود را ملزم می‌دانند محبت‌های دیگران را به سرعت جبران کنند.

مردان در زمینه کمک به دیگران بیشتر بر اساس اصل «انجام کار درست» نه لزوما از روی همدلی عمیق عمل می‌کنند. آن‌ها اغلب ترجیح می‌دهند به جای افراد آشنا، به افراد ناآشنا کمک کنند یا از آن‌ها کمک بگیرند.

در مورد امور منزل، مردان بیشتر تمایل دارند از خویشاوندان دور یا دوستان غیر‌صمیمی کمک بگیرند.

برای مسائل عملی، مانند مشکلات مالی یا نیاز به مشاوره، آن‌ها معمولا به منابع خصوصی و تجاری مراجعه می‌کنند؛ به جای این‌که از دوستان یا خانواده کمک بخواهند.

نکته قابل توجه دیگر این است که مردان در مواجهه با مسائل عاطفی، بیماری یا نیاز به مراقبت، کمتر تمایل دارند از خانواده یا دوستان خود درخواست کمک کنند.

این الگوهای رفتاری نشان می‌دهند بسیاری از مردان تمایل دارند استقلال خود را حفظ و از ایجاد روابط عمیق عاطفی، اجتناب کنند.

تمرکز بر خانواده هسته‌ای

پژوهش‌ها نشان می‌دهند مردان در مقایسه با زنان، تمایل بیشتری دارند انرژی عاطفی خود را بر خانواده‌، به‌ویژه همسرشان متمرکز کنند.

آن‌ها معتقدند فرزندآوری جایگاه اجتماعی‌ ایشان را ارتقا می‌دهد و خانواده را مهم‌تر از دوستان می‌دانند.

مردان اغلب برای حمایت به خانواده و دوستان اعتماد می‌کنند و بیشتر از زنان، دوستی‌های مختلط جنسیتی دارند.

نکته‌ قابل توجه این است که مردان معمولا همسر خود را نزدیک‌ترین دوست خود می‌دانند و تمایل دارند ابتدا از او حمایت عاطفی کنند.

این الگوها نشان می‌دهند خانواده و همسر نقشی محوری در زندگی عاطفی و اجتماعی مردان دارند که می‌تواند بر نحوه‌ تعامل آن‌ها با دیگران و انتظارات شان در روابط تاثیرگذار باشد.

پیامدهای تنهایی و انزوای عاطفی

این تمرکز بر خانواده می‌تواند مزایایی داشته باشد اما خطراتی نیز به همراه دارد.

مردانی که در روابط هستند ممکن است کمتر احساس تنهایی کنند اما این وابستگی شدید به همسر می‌تواند منجر به انزوای بیشتر از دیگر روابط اجتماعی شود.

این الگو می‌تواند بار سنگینی بر دوش زنان بگذارد زیرا آن‌ها مسئولیت اصلی حفظ ارتباطات اجتماعی و عاطفی خانواده را بر عهده می‌گیرند که می‌تواند منجر به عدم تعادل در روابط و افزایش فشار بر زنان شود.

تنهایی و انزوای عاطفی در مردان ممکن است منجر به شکل‌گیری نگرش‌های منفی‌تر نسبت به زنان شود. این مسئله شاید بر روابط بین فردی و اجتماعی تاثیر منفی بگذارد و چرخه‌ای معیوب از انزوای بیشتر ایجاد کند.

راهکارهای مقابله با تنهایی مردان

برای مقابله با این مشکل، پروفسور پاتولنی پیشنهادهایی ارائه کرده است. از جمله:

- تشویق مردان به پذیرش نقش‌های مراقبتی از طریق سیاست‌های اشتغال و مرخصی مراقبتی خانواده‌

- حمایت از برنامه‌هایی که مردان را به درخواست کمک و بهبود مهارت‌های عاطفی و حمایتی تشویق می‌کنند

- تشویق مردان به گسترش شبکه‌های اجتماعی خود فراتر از خانواده و شامل کردن افراد مجرد، پدران تنها و هویت‌های جنسی و جنسیتی دیگر

- ایجاد فضاهای امن آنلاین برای مردان به منظور برقراری ارتباطات صمیمی، در عین اجتناب از محیط‌های سمی مردانه آنلاین

این تغییرات می‌توانند به کاهش تنهایی مردان، بهبود سلامت روانی آنان و در نهایت ایجاد جامعه‌ای سالم‌تر و متعادل‌تر کمک کنند.