رئیس ستاد ارتش پاکستان گفته است زندگی یک پاکستانی از کل افغانستان مهم‌تر است و وقتی پای امنیت و ایمنی یک شهروند پاکستان در میان باشد، می‌توان سراسر افغاستان را هم ویران کرد.
این سخن با همه تفسیرهای پیرامون آن، می‌تواند برای شهروندان پاکستانی دلگرم‌کننده باشد. تاکید بالاترین مقام نظامی کشورشان بر حفظ جان و امنیت آن‌ها به هر قیمتی. حتی اگر لازم باشد، همسایه شمالی با خاک یکسان شود.
اگر شما شهروند یک کشور دموکراتیک باشید که رهبرانش را مردم انتخاب می‌کنند، می‌کوشید به افرادی رای دهید که اول از همه امنیت شما را تامین کنند. پاکستان با همه نارسایی‌ها و گرفتاری‌ها، این اطمینان را به شهروندان خود می‌دهد. کسی هم بر جنرال عاصم منیر خورده نخواهد گرفت. او خواهد گفت که در جایگاه یک سرباز، کارش دفاع از میهن و مردم است.
این حرف قاطع، در کنار دلگرمی دادن به مردم پاکستان، پیام روشنی به همسایگان دارد. پاکستان در طول تاریخ خود، درگیری‌های پیدا و پنهان فراوانی با افغانستان داشته است، حتی در دوره حاکمیت گروهی که خود در تشکیل، رشد، بقا و بازگشت آن به قدرت، نقش برجسته‌ای داشته است. اسلام‌آباد در هفته‌های اخیر با همسایه غربی خود، ایران هم شاخ به شاخ شده و در پی حمله سپاه به خاک پاکستان، حمله راکتی مشابهی به داخل خاک ایران انجام داده است.
رئیس ستاد ارتش پاکستان با این صراحت نمی‌تواند و نمی‌خواهد برای ایران خط و نشان بکشد، اما این جرات را در خود می‌بیند که افغانستان تحت حاکمیت گروه دست‌نشانده خود را تهدید کند.
ارتش پاکستان می‌داند که اگر پای دفاع از حاکمیت ملی و حفظ جان شهروندان در میان باشد، می‌تواند روی حمایت مردم حساب کند.
اما در افغانستان گروهی حاکم است که نه در سطح بین‌المللی مشروعیت دارد، نه آبرویی نزد همسایگان که طالبان را به قدرت رسانده‌اند و اگر پا از گلیم خود درازتر کند، بر سرش خواهند زد و خواهند گفت: "من او را آوریدستم به این ریش".
این گروه که بر اساس معاملاتی بر افغانستان تسلط یافته، نه تنها در میان مردم اعتبار و جایگاهی ندارد، بلکه حقی برای مردم قائل نیست و آن‌ها را به چشم رعیت و خود را نماینده خدا می‌بیند.
در سال‌های گذشته این برداشت در میان مردم و اهالی رسانه‌ها وجود داشته است که مردم افغانستان را با وجود اختلاف‌های پیدا و پنهان قومی و زبانی، دو چیز متحد می‌کند: یکی ورزش و دیگری دشمنی با پاکستان.
با این حال اکنون باید دید اگر کار به رویارویی احتمالی طالبان با هر همسایه‌ای، از جمله پاکستان بکشد، آیا این گروه می‌تواند روی همراهی و همکاری مردمی حساب کند که تاکنون آن‌ها را به حساب نیاورده و به چشم رعیت دیده است؟